Voor de derde dag ligt Volvo Car Gent stil. De twee voorstellen die de directie heeft voorgelegd blijken onvoldoende voor de grote meerderheid van de werknemers. Dat horen we aan de reacties van de werknemers die niet zijn ingegaan op het voorstel van de directie dat tegelijk een ultimatum was: “In een speech werd ons duidelijk gemaakt dat wie nu niet aan het werk gaat, naar buiten moet en in staking is. De directie doet er ook alles aan om de band toch te laten draaien met de weinige werkwilligen die binnen zijn gebleven, maar dat gaat maar om een handvol auto’s in plaats van de honderden die we anders draaien per shift.”
Terug aan het werk of je krijgt je C4!
Ik herken nogal wat bekende gezichten ook vanmorgen. Ik heb zelf zes jaar aan de band gestaan, waarvan vijf in de ‘pretrim’, de zone in de eindassemblage waar de staking begonnen is. “We zijn maandag om 7u beginnen ‘wandelen’ in de fabriek en al snel waren we met meer dan honderd. Niet evident, want Van Landeghem, de ‘grote baas’ kwam ons meermaals afdreigen dat als we niet terugaan het werk gingen we onze C4 zouden krijgen.”
“We willen ons werk goed kunnen doen”
Het wordt al snel ook nog duidelijker hoe diep het zit, getuigen enkele mensen van LC1. Aangezien er een model verdwijnt en een nieuw model in de plaats, komt er een ‘herbalans’. De werkposten veranderen, er verdwijnen bepaalde montages en er komen er andere in de plaats. Dat vergt vanzelfsprekend een zekere opleiding. Toen ik er nog werkte, werd je daarvoor afgelost van je werkpost en kon je die nieuwe montages gaan oefenen op een auto die ergens naast de band stond zodat je die onder de knie had als de herbalans van start ging. “Nu hadden de laatste week voor de herbalans de helft van de mensen op pretrim nog geen opleiding gehad. Op die manier is het gewoon onmogelijk om je werk te kunnen doen. Want ja, de werkdruk is veel te hoog en dat moet veranderen. Maar we willen werken en ons werk goed kunnen doen, dat is gewoon onmogelijk op deze manier.
Dat leidt soms tot absurde taferelen. “We kregen op papier te zien wat we moesten doen.” “We mochten de nieuwe machine waarmee we gingen moeten werken eens vasthouden en die doen draaien, maar daarmee weten we nog niet hoe we onze montages precies moeten uitvoeren, begin er dan maar aan.” En om het helemaal af te maken: “Wie daartegen te fel reclameert, vliegt naar de bureau.” Dat gebrek aan respect en een cultuur van mensen afdreigen door bepaalde leidinggevenden, is dan ook een klacht die hier geregeld terugkomt. “Het is toch ook niet normaal dat er geen enkele inspraak is van de teambegeleiders en de mensen aan de band bij zo’n herbalans?”
Werkbaarder werk kan, maar je loon wordt bevroren
Niet alleen de regering morrelt aan onze lonen, ook werkgevers zijn creatief om de lonen van de werkmensen naar omlaag te halen, blijkt uit verschillende getuigenissen. “Ik werk hier al vijftien jaar op de pretrim. Ik kan wel solliciteren voor een post bij de materiaalbehandeling, maar dan wordt mijn loon bevroren. Is dat Volvo’s dank voor vijftien jaar hard werk? Met twee kindjes en een huis af te betalen, is dat ook gewoon geen optie!”
We willen deze keer geen tijdelijke maatregel maar een duurzame oplossing, dat betekent extra volk om de onhoudbare werkdruk blijvend te verminderen.
Het hoeft dus niet te verwonderen dat het wantrouwen héél diep zit. “We willen deze keer geen tijdelijke maatregel en loze beloftes, maar een duurzame oplossing. In het voorstel dat nu voorligt wordt er in een langere overgangsperiode voorzien, maar gaan we uiteindelijk evengoed naar die 67 seconden. Het is dus geen kwestie van de interims die nu ontslagen zijn terug aan te nemen, maar om extra mensen aan te werven. Want het gaat er ook niet enkel om dat wat meer mensen verlof kunnen krijgen doordat die interims terugkomen, maar ook dat de werkdruk nu gewoon onhoudbaar is.”
Ook de superflexibiliteit en het systeem van verplichte overuren ligt bij verschillende mensen op de lever. “Bij de toeleveranciers slagen ze erin evenveel te draaien als Volvo Car Gent zonder een systeem van verplichte overuren. Waarom kan dat dan bij ons niet?”
Brecht Bruynsteen (PVDA-automobiel)
